Stres, çocukların birçok vakit sözlere dökemediği bir içsel problemdir. Sevinçli bir yüzün ardında çırpınan bir kalp olabilir. Ebeveynlerin bu sessiz yardım davetlerini fark edebilmesi, çocuklarının ruh sıhhati için kritik kıymet taşır.
Stres yaşayan çocuklar bunu direkt söz edemez. Bunun yerine çeşitli fizikî ya da davranışsal ipuçları verirler:
Duygusal ve davranışsal belirtiler:
-
Konsantrasyon güçlüğü
-
Agresiflik, huysuzluk, tahammülsüzlük
-
Tırnak yeme
-
Yalnız kalma isteği yahut arkadaşlardan uzaklaşma
-
Okula gitmeyi reddetme
-
Önemsiz eşyaları biriktirme
Fiziksel belirtiler:
-
Karın ağrısı yahut baş ağrısı
-
Yatağını ıslatma
-
Uyku sıkıntıları yahut kâbuslar
-
İştah değişiklikleri
Stresin muhtemel nedenleri
Çocuklar birçok farklı nedenden ötürü gerilim yaşayabilir. Bu nedenler hem dış etraftan hem de içsel baskılardan kaynaklanabilir:
-
Ailede boşanma, taşınma, vefat üzere büyük değişiklikler
-
Aile içi gerginlik, ekonomik sorunlar
-
Akademik baskılar ve başarısızlık korkusu
-
Sosyal kabul görme dileği, dışlanma endişesi
-
Zorbalığa uğrama
-
Korkutucu haberler, şiddet içeren medya içerikleri
-
Yaşına uygun olmayan sinema ve kitaplar
Ebeveyn olarak ne yapabilirsiniz?
Stresli bir çocuğa dayanak olmak için atılabilecek kimi tesirli adımlar vardır:
-
Evinizi sakin ve inançlı bir ortama dönüştürün
-
Ailece birlikte vakit geçirin (yemek, oyun geceleri vb.)
-
Çocuğunuzla açık bir bağlantı kurun
-
Onları yaşlarına uygun, keyif alacakları toplumsal ve sportif aktivitelere yönlendirin
-
Ailedeki değişiklikleri çocuğunuza uygun bir lisanla açıklayın
-
Kendi gerilim idarenizle örnek olun
-
Onları yargılamadan dinleyin, anlamaya çalışın
Ne vakit profesyonel yardım alınmalı?
Eğer çocuğunuzun gerilim belirtileri uzun müddet devam ediyorsa, içe kapanma, daima mutsuzluk, huzursuzluk ya da fizikî şikayetlerde artış varsa bir uzmandan takviye almanız gerekebilir. Bu, hem çocuğunuzun hem de sizin gerçek yönlendirilmeniz açısından kıymetlidir.
Her çocuk hislerini açıkça söz edemez. O yüzden yalnızca söylediklerine değil, söylemediklerine de kulak verin.
Çocuğunuzu görün. Duyun. Ve onun hakikaten nasıl hissettiğini anlamaya çalışın.
